|
Νύχτα μέσα, νύχτα έξω,
πες μου τώρα πως ν’ αντέξω,
δεν έχω που να κοιμηθώ,
δεν έχω τι να θυμηθώ,
και η καρδιά σου μ’ έκλεισε απ’ έξω.
Και φεύγω, όλο φεύγω κι όλο είμαι εδώ
στην αγανάκτηση και την απελπισία,
ποιος είμαι, πού πηγαίνω, τι είν’ αυτό που ζω
και ποιος μου δίνει σημασία.
Νύχτα καταδικασμένη
τίποτ’ άλλο δε μου μένει,
να ψάχνω πάλι να σε βρω,
τα λάθη σου να συγχωρώ
κι εσύ να είσαι πάντα μία ξένη.
Και φεύγω, όλο φεύγω κι όλο είμαι εδώ
στην αγανάκτηση και την απελπισία,
ποιος είμαι, πού πηγαίνω, τι είν’ αυτό που ζω
και ποιος μου δίνει σημασία.
|
Níchta mésa, níchta ékso,
pes mu tóra pos n’ antékso,
den écho pu na kimithó,
den écho ti na thimithó,
ke i kardiá su m’ éklise ap’ ékso.
Ke fevgo, ólo fevgo ki ólo ime edó
stin aganáktisi ke tin apelpisía,
pios ime, pu pigeno, ti in’ aftó pu zo
ke pios mu díni simasía.
Níchta katadikasméni
típot’ állo de mu méni,
na psáchno páli na se vro,
ta láthi su na sigchoró
ki esí na ise pánta mía kséni.
Ke fevgo, ólo fevgo ki ólo ime edó
stin aganáktisi ke tin apelpisía,
pios ime, pu pigeno, ti in’ aftó pu zo
ke pios mu díni simasía.
|
