Κάνει βόλτα το φεγγάρι,
βγαίνουν έξοδο οι φαντάροι,
κι είναι μια βραδιά ωραία
στην Αθήνα, στον Περαία.
Χάθηκαν οι καστανάδες
κι οι αργόσχολοι βοριάδες,
κι απ’ τη ρίζα του χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα.
Όμορφή μου Κατερίνα,
του μπαξέ μου καρδερίνα,
άνοιξε την αγκαλιά σου
και τα ροδοβλέφαρά σου
να χυμήξω στ’ ακρογιάλια
του κορμιού σου τα καθάρια
που `χουν βότσαλα κοχύλια,
τ’ ουρανού τα πετραχήλια.
Βγαίνει βόλτα η λατέρνα,
στολισμένη ως τη φτέρνα,
κι ένα αμούστακο χαμίνι
μιας μικρής τον ήλιο πίνει.
Κι ένας άνεμος αντάρτης
σαν ηλιοκαμένος ναύτης
βγήκε τσάρκα στα σοκάκια
να γλυκάνει τα φαρμάκια
|
Káni vólta to fengári,
vgenun éksodo i fantári,
ki ine mia vradiá orea
stin Athína, ston Perea.
Cháthikan i kastanádes
ki i argóscholi voriádes,
ki ap’ ti ríza tu chimóna
fítrose mia anemóna.
Όmorfí mu Katerína,
tu baksé mu karderína,
ánikse tin agkaliá su
ke ta rodovléfará su
na chimíkso st’ akrogiália
tu kormiu su ta kathária
pu `chun vótsala kochília,
t’ uranu ta petrachília.
Ogeni vólta i latérna,
stolisméni os ti ftérna,
ki éna amustako chamíni
mias mikrís ton ílio píni.
Ki énas ánemos antártis
san iliokaménos naftis
vgíke tsárka sta sokákia
na glikáni ta farmákia
|