Φύτεψα μια ματιά στη θάλασσα,
πότισα μια μηλιά με δάκρυ.
Τ’ όνειρο του Νοτιά το χάλασα
κι άφησα μια ζωή στην άκρη.
Χάρισα δυο στιγμές στο θάνατο,
γύρεψα το νερό το αθάνατο.
Κι εσύ δε λες να φανείς,
μικρό παιδί της βροχής.
Κι εσύ δε λες να φανείς
κι όλο ζητάς μια θάλασσα να πνιγείς.
Έφυγες και πιοτά πρωτόγνωρα
μέθυσαν τη μικρή ψυχή μου.
Χάθηκες και υγρά φθινόπωρα
σκούριασαν την πικρή ζωή μου.
Έσβησαν όσα μου ανάστησες
και αχνάρια να σε βρω δεν άφησες.
|
Fítepsa mia matiá sti thálassa,
pótisa mia miliá me dákri.
T’ óniro tu Notiá to chálasa
ki áfisa mia zoí stin ákri.
Chárisa dio stigmés sto thánato,
girepsa to neró to athánato.
Ki esí de les na fanis,
mikró pedí tis vrochís.
Ki esí de les na fanis
ki ólo zitás mia thálassa na pnigis.
Έfiges ke piotá protógnora
méthisan ti mikrí psichí mu.
Cháthikes ke igrá fthinópora
skuriasan tin pikrí zoí mu.
Έsvisan ósa mu anástises
ke achnária na se vro den áfises.
|