|
Πώς να ακούσω τη σιωπή
που ‘χω στα μάτια τη βροχή,
στα χείλη πίκρα.
Κι αν είχα όνειρα πολλά,
μέσα στου κόσμου την ψευτιά
εσένα βρήκα.
Παράπονό μου κράτα με
κι από το σώμα
ως την ψυχή αγάπησέ με.
Κι αν μοιάζει ο κόσμος φυλακή,
έλα και μ’ ένα σου φιλί
λευτέρωσέ με.
Μιλούν οι άνθρωποι πολύ,
ένας Θεός ξέρει γιατί,
τι τάχα λένε.
Κι αν φαίνεται σαν να γελούν,
τις μέρες τους πως ξεγελούν,
τα βράδια κλαίνε.
|
Pós na akuso ti siopí
pu ‘cho sta mátia ti vrochí,
sta chili píkra.
Ki an icha ónira pollá,
mésa stu kósmu tin pseftiá
eséna vríka.
Paráponó mu kráta me
ki apó to sóma
os tin psichí agápisé me.
Ki an miázi o kósmos filakí,
éla ke m’ éna su filí
leftérosé me.
Milun i ánthropi polí,
énas Theós kséri giatí,
ti tácha léne.
Ki an fenete san na gelun,
tis méres tus pos ksegelun,
ta vrádia klene.
|
