|
Όταν δακρύζει ένας άντρας να λυπάσαι,
είναι στην άκρη του γκρεμού, να τον φοβάσαι,
η μοναξιά κι ο εγωισμός τον τελειώνει,
ο πληγωμένος αντρισμός πάντα σκοτώνει.
Πάρε παράδειγμα εμένα, εμένα,
που μια γυναίκα μ’ έφερ’ ως εδώ,
πάρε παράδειγμα εμένα, εμένα,
που έχω πάψει, τώρα πια, να ζω.
Λάθος νομίζεις πως οι άντρες δεν πονάνε,
όταν ματώνουμε εμείς, δεν το ξεχνάμε,
είναι εικόνες που μας καίνε, μας τρομάζουν,
μας σημαδεύουν, μας φωτίζουν, μας αλλάζουν.
Πάρε παράδειγμα εμένα, εμένα,
που μια γυναίκα μ’ έφερ’ ως εδώ,
πάρε παράδειγμα εμένα, εμένα,
που έχω πάψει, τώρα πια, να ζω.
|
Όtan dakrízi énas ántras na lipáse,
ine stin ákri tu gkremu, na ton fováse,
i monaksiá ki o egismós ton telióni,
o pligoménos antrismós pánta skotóni.
Páre parádigma eména, eména,
pu mia gineka m’ éfer’ os edó,
páre parádigma eména, eména,
pu écho pápsi, tóra pia, na zo.
Láthos nomízis pos i ántres den ponáne,
ótan matónume emis, den to ksechnáme,
ine ikónes pu mas kene, mas tromázun,
mas simadevun, mas fotízun, mas allázun.
Páre parádigma eména, eména,
pu mia gineka m’ éfer’ os edó,
páre parádigma eména, eména,
pu écho pápsi, tóra pia, na zo.
|
