|
Κυριακή να βρέχει του κόσμου τον καημό
όλο μέσα στην καρδιά μου,
τα μάτια φοβισμένα, με πίκρες ποτισμένα
κι εσύ που ξεπουλάς τα όνειρά μου,
ψάχνω να πιαστώ από μια αλήθεια
κουράστηκα να ζω στα παραμύθια.
Που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας,
πράγματα δικά σου καίω,
στάχτη σ’ έκανα στο λέω,
δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα στα `δωσα,
που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας.
Χάθηκες σε τραίνα, τρένα της φυγής
τίποτα δεν είχες για να πεις,
με μια καληνύχτα πώς με ξεπερνάς
με τόση ευκολία με ξεχνάς,
όπου κι αν κρυφτείς, όπου κι αν χαθείς,
οι ενοχές πονάνε, θα το δεις.
Που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας,
πράγματα δικά σου καίω,
στάχτη σ’ έκανα στο λέω,
δεν έχω τίποτα να χάσω, όλα στα `δωσα,
που πας, αν ζω ή αν πεθαίνω δε ρωτάς,
που πας, πες μου δεν τελείωσε για μας.
|
Kiriakí na vréchi tu kósmu ton kaimó
ólo mésa stin kardiá mu,
ta mátia fovisména, me píkres potisména
ki esí pu ksepulás ta ónirá mu,
psáchno na piastó apó mia alíthia
kurástika na zo sta paramíthia.
Pu pas, an zo í an petheno de rotás,
pu pas, pes mu den teliose gia mas,
prágmata diká su keo,
stáchti s’ ékana sto léo,
den écho típota na cháso, óla sta `dosa,
pu pas, an zo í an petheno de rotás,
pu pas, pes mu den teliose gia mas.
Cháthikes se trena, tréna tis figís
típota den iches gia na pis,
me mia kaliníchta pós me ksepernás
me tósi efkolía me ksechnás,
ópu ki an kriftis, ópu ki an chathis,
i enochés ponáne, tha to dis.
Pu pas, an zo í an petheno de rotás,
pu pas, pes mu den teliose gia mas,
prágmata diká su keo,
stáchti s’ ékana sto léo,
den écho típota na cháso, óla sta `dosa,
pu pas, an zo í an petheno de rotás,
pu pas, pes mu den teliose gia mas.
|
