|
Έξω από κάθε λογική
είναι η αγάπη σου κι εσύ,
και ήρθε ο πόνος.
Η βιαστική σου επαφή
μ’ έχει πετάξει απ’ τη στροφή,
και νιώθω μόνος.
Πρώτα με σκοτώνεις κι ύστερα με κλαις,
κι όταν πέφτω κάτω λες ότι δε φταις.
Πρώτα μ’ ανεβάζεις ως τον ουρανό,
κι ύστερα μ’ αφήνεις μέσα στο κενό.
Μέσα στα μάτια μου κολλάς,
για ενοχές δε μου μιλάς,
κάτι μου κρύβεις.
Όλα τα σβήνεις στη στιγμή
χωρίς αιτία κι αφορμή,
πληγές μ’ ανοίγεις.
Πρώτα με σκοτώνεις κι ύστερα με κλαις,
κι όταν πέφτω κάτω λες ότι δε φταις.
Πρώτα μ’ ανεβάζεις ως τον ουρανό,
κι ύστερα μ’ αφήνεις μέσα στο κενό.
Πρώτα με σκοτώνεις κι ύστερα με κλαις.
|
Έkso apó káthe logikí
ine i agápi su ki esí,
ke írthe o pónos.
I viastikí su epafí
m’ échi petáksi ap’ ti strofí,
ke niótho mónos.
Próta me skotónis ki ístera me kles,
ki ótan péfto káto les óti de ftes.
Próta m’ anevázis os ton uranó,
ki ístera m’ afínis mésa sto kenó.
Mésa sta mátia mu kollás,
gia enochés de mu milás,
káti mu krívis.
Όla ta svínis sti stigmí
chorís etía ki aformí,
pligés m’ anigis.
Próta me skotónis ki ístera me kles,
ki ótan péfto káto les óti de ftes.
Próta m’ anevázis os ton uranó,
ki ístera m’ afínis mésa sto kenó.
Próta me skotónis ki ístera me kles.
|
