Σιμώνει ο νέος ο λόγος π᾿ όλα θα τα βάψει,
στη νέα του φλόγα. νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι…
Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου…
παχιά και καρπερά, να μην αφήσουνε τα σώματά μας
να ξεραθούν απ᾿ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου πιο πλούσιο,
πιο βαθύ κι απ᾿ όποιο πρωτοβρόχι.
Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια
τη γη αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη…
Ν᾿ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο ζωής να γένει,
και η άμπελός μας να απλωθεί ως τα πέρατα της οικουμένης..
Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος.
Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,
σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα,
σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!
|
Simóni o néos o lógos p᾿ óla tha ta vápsi,
sti néa tu flóga. nu ke sóma, atófio atsáli…
I gi mas arketá lipástike apó sárka anthrópu…
pachiá ke karperá, na min afísune ta sómatá mas
na kserathun ap᾿ to vathí tuto lutró tu emátu pio plusio,
pio vathí ki ap᾿ ópio protovróchi.
Avrio na vgi o kathénas mas me dódeka zevgária vódia
ti gi aftí na orgósi tin ematopotisméni…
N᾿ anthísi i dáfni apáno tis ke déntro zoís na géni,
ke i ábelós mas na aplothi os ta pérata tis ikuménis..
Obrós, pediá, ke de voli monáchos tu n’ anévi o ílios.
Spróchte me góna ke me stíthos, na ton vgálume ap’ ti láspi,
spróchte me stíthos ke me góna, na ton vgálume ap’ to gema,
spróchte me chéria ke kefália, gia n’ astrápsi o ílios Pnémma!
|