|
Κάθε μεσημέρι κάθε δειλινό
σκέφτομαι ένα αστέρι μες στον ουρανό,
το ‘χω σαν πετράδι σε κρυφό γιαλό
κι έρχεται το βράδυ και παρακαλώ:
“Πάρε το μαχαίρι διώξε τη φωτιά,
γιάτρεψέ μου αστέρι τη λαβωματιά
κι ένα περιστέρι στείλε του βοριά
άνοιξη να φέρει και καλοκαιριά”.
Στης ζωής τη στράτα πέφτει συννεφιά,
χάνονται τα νιάτα σβήνει η ομορφιά.
Γρήγορα περπάτα κι όσο θα γερνάς
την αγάπη κράτα να την προσκυνάς.
Πάρε το μαχαίρι διώξε τη φωτιά,
γιάτρεψέ μου αστέρι τη λαβωματιά
κι ένα περιστέρι στείλε του βοριά
άνοιξη να φέρει και καλοκαιριά.
|
Káthe mesiméri káthe dilinó
skéftome éna astéri mes ston uranó,
to ‘cho san petrádi se krifó gialó
ki érchete to vrádi ke parakaló:
“Páre to macheri diókse ti fotiá,
giátrepsé mu astéri ti lavomatiá
ki éna peristéri stile tu voriá
ániksi na féri ke kalokeriá”.
Stis zoís ti stráta péfti sinnefiá,
chánonte ta niáta svíni i omorfiá.
Grígora perpáta ki óso tha gernás
tin agápi kráta na tin proskinás.
Páre to macheri diókse ti fotiá,
giátrepsé mu astéri ti lavomatiá
ki éna peristéri stile tu voriá
ániksi na féri ke kalokeriá.
|
