|
Μη μ’ αφήσεις να με πάρει ο ποταμός
είναι αγιάτρευτος καημός ο χωρισμός
προκειμένου να σε χάσω
μέχρι έγκλημα θα φτάσω
κι ο ντουνιάς θα με μισεί
κι οτιδήποτε κι αν κάνω
στην απελπισιά μου απάνω
η αιτία θα `σαι εσύ.
Πόνεσέ με έστω και για μια στιγμή
πλημμυρίσαν την καρδιά μου οι καημοί
μα αν τυχόν αποφασίσεις
για να φύγεις να μ’ αφήσεις
σε μια στράτα μακρινή
κάποιοι φίλοι θα σε βρούνε
και με πόνο θα σου πούνε
πως με πήγαν στο Δαφνί.
Θα `ρθει η μέρα βρε γυναίκα πονηρή
να πονέσει η καρδιά σου η σκληρή
και το δάκρυ σου θα τρέξει
το μαντήλι σου να βρέξει
όταν θα με θυμηθείς,
όσο κι αν δε μ’ αγαπούσες
όσο κι αν δε με πονούσες
κρίμα το παιδί θα πεις.
|
Mi m’ afísis na me pári o potamós
ine agiátreftos kaimós o chorismós
prokiménu na se cháso
méchri égklima tha ftáso
ki o ntuniás tha me misi
ki otidípote ki an káno
stin apelpisiá mu apáno
i etía tha `se esí.
Pónesé me ésto ke gia mia stigmí
plimmirísan tin kardiá mu i kaimi
ma an tichón apofasísis
gia na fígis na m’ afísis
se mia stráta makriní
kápii fíli tha se vrune
ke me póno tha su pune
pos me pígan sto Dafní.
Tha `rthi i méra vre gineka ponirí
na ponési i kardiá su i sklirí
ke to dákri su tha tréksi
to mantíli su na vréksi
ótan tha me thimithis,
óso ki an de m’ agapuses
óso ki an de me ponuses
kríma to pedí tha pis.
|
