Θυμάμαι ακόμα πριν πεθάνεις
δυο λόγια που ’γραψες στο χιόνι:
πως όπου πας και όπου φτάνεις
παντού η Ελλάδα σε πληγώνει.
Κι αν δε σε μάθαν οι πολλοί,
συγχώρεσέ τους, ποιητή,
συγχώρεσέ τους, ποιητή.
Άλλοι τα φταίνε κι όχι αυτοί.
Μίλησε τόσο η σιωπή σου
σε μας, κι αν έφυγες μακριά.
Και ακόμα τώρα η γη νυχτώνει
έξω απ’ την πόρτα του φονιά.
Δε σ’ έχω κλάψει ούτε μια ώρα
και δε σ’ αρνιέμαι μια ζωή.
Κάλλιο να κλαις είναι μια χώρα,
όμως ποτέ τον ποιητή.
Θυμάμαι ακόμα πριν πεθάνεις
δυο λόγια που ’γραψες στο χιόνι:
πως όπου πας και όπου φτάνεις
παντού η Ελλάδα σε πληγώνει.
|
Thimáme akóma prin pethánis
dio lógia pu ’grapses sto chióni:
pos ópu pas ke ópu ftánis
pantu i Elláda se pligóni.
Ki an de se máthan i polli,
sigchóresé tus, piití,
sigchóresé tus, piití.
Άlli ta ftene ki óchi afti.
Mílise tóso i siopí su
se mas, ki an éfiges makriá.
Ke akóma tóra i gi nichtóni
ékso ap’ tin pórta tu foniá.
De s’ écho klápsi ute mia óra
ke de s’ arniéme mia zoí.
Kállio na kles ine mia chóra,
ómos poté ton piití.
Thimáme akóma prin pethánis
dio lógia pu ’grapses sto chióni:
pos ópu pas ke ópu ftánis
pantu i Elláda se pligóni.
|