|
Αυτή η άκρη της σκηνής δεν έχει φώτα
σε μια παράσταση που ξέχασε να `ρθεί.
Τα καμαρίνια ποτισμένα στον ιδρώτα,
μια μαριονέτα κρεμασμένη από καρφί.
Με τόσο φως…
ποιος είναι ψεύτικος και ποιος αληθινός;
Αυτή η φάρσα δε σκοτώνει μα το θέλει
και μια καρδιά αντέχει μόνο μια ζωή.
Άλλοι βουτάνε στα σκατά κι άλλοι βουτάν’ στο μέλι,
μα και τα δυο έχουν κοινή καταγωγή.
Με τόσο φως…
ποιος είναι ψεύτικος και ποιος αληθινός;
Σ’ αυτό το έργο κερδισμένοι και χαμένοι
έχουν το ρόλο που ορίζει ο θεατής.
Έτσι κι αλλιώς ό,τι ποθεί ο καθένας βλέπει
κι ό,τι γουστάρει θα πιστεύει ότι κι αν πεις.
Με τόσο φως…
ποιος είναι ψεύτικος και ποιος αληθινός;
|
Aftí i ákri tis skinís den échi fóta
se mia parástasi pu kséchase na `rthi.
Ta kamarínia potisména ston idróta,
mia marionéta kremasméni apó karfí.
Me tóso fos…
pios ine pseftikos ke pios alithinós;
Aftí i fársa de skotóni ma to théli
ke mia kardiá antéchi móno mia zoí.
Άlli vutáne sta skatá ki álli vután’ sto méli,
ma ke ta dio échun kiní katagogí.
Me tóso fos…
pios ine pseftikos ke pios alithinós;
S’ aftó to érgo kerdisméni ke chaméni
échun to rólo pu orízi o theatís.
Έtsi ki alliós ó,ti pothi o kathénas vlépi
ki ó,ti gustári tha pistevi óti ki an pis.
Me tóso fos…
pios ine pseftikos ke pios alithinós;
|
