|
Μέσ’ απ’ τα μάτια σου γεννήθηκε
ένας καινούριος κόσμος.
Οι χτεσινές οι λύπες μου με κάνουν και γελώ.
Μέσ’ απ’ τα μάτια σου φτερούγιζε
κάθε κρυφός μου πόνος.
Ο χρόνος πάλι γιάτρεψε τον πιο πικρό καημό.
Τα μάτια σου,
πράσινα να ’ναι ή μαβιά,
όνειρο και αποθυμιά,
τα μάτια σου.
Τα μάτια σου,
αυτά μου δίνουνε ζωή,
στάζουνε μέλι στην ψυχή,
αχ, τα μάτια σου.
Μέσ’ απ’ τα μάτια σου σ’ αγάπησα,
γνώρισα την καρδιά σου.
Στην αγκαλιά σου μπόρεσα να ξαναγεννηθώ.
Μέσ’ απ’ τα μάτια σου συγχώρεσα
κι αυτό το παρελθόν σου.
Κι ο κόσμος όλος φίλος μου, τώρα που σ’ αγαπώ.
|
Més’ ap’ ta mátia su genníthike
énas kenurios kósmos.
I chtesinés i lípes mu me kánun ke geló.
Més’ ap’ ta mátia su fterugize
káthe krifós mu pónos.
O chrónos páli giátrepse ton pio pikró kaimó.
Ta mátia su,
prásina na ’ne í maviá,
óniro ke apothimiá,
ta mátia su.
Ta mátia su,
aftá mu dínune zoí,
stázune méli stin psichí,
ach, ta mátia su.
Més’ ap’ ta mátia su s’ agápisa,
gnórisa tin kardiá su.
Stin agkaliá su bóresa na ksanagennithó.
Més’ ap’ ta mátia su sigchóresa
ki aftó to parelthón su.
Ki o kósmos ólos fílos mu, tóra pu s’ agapó.
|
