Μοβόρο πάντοτε με λες
γιατί γελάω όταν κλαις,
στο λέω τι συμβαίνει,
το κλάμα σ’ ομορφαίνει.
Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις,
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.
Ξανά σε πρόσεξα κι εχτές,
την ώρα π’ άρχισες να κλαις
και ήσουνα, βρε φως μου
η πι’ όμορφη του κόσμου.
Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις,
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.
Μοβόρο, μη με ξαναπείς
και την αλήθεια αν θες να δείς,
κοιτάξου στον καθρέφτη,
δε θα με βγάλεις ψεύτη.
Τι όμορφη που είσαι όταν κλαις,
το δάκρυ σαν διαμάντι αργοκυλάει.
Αγάπη μου, τι όμορφα που κλαις.
Ακόμα λίγο κλάψε και σου πάει.
|
Movóro pántote me les
giatí geláo ótan kles,
sto léo ti simveni,
to kláma s’ omorfeni.
Ti ómorfi pu ise ótan kles,
to dákri san diamánti argokilái.
Agápi mu, ti ómorfa pu kles.
Akóma lígo klápse ke su pái.
Ksaná se próseksa ki echtés,
tin óra p’ árchises na kles
ke ísuna, vre fos mu
i pi’ ómorfi tu kósmu.
Ti ómorfi pu ise ótan kles,
to dákri san diamánti argokilái.
Agápi mu, ti ómorfa pu kles.
Akóma lígo klápse ke su pái.
Movóro, mi me ksanapis
ke tin alíthia an thes na dis,
kitáksu ston kathréfti,
de tha me vgális psefti.
Ti ómorfi pu ise ótan kles,
to dákri san diamánti argokilái.
Agápi mu, ti ómorfa pu kles.
Akóma lígo klápse ke su pái.
|