Χίλια βράδια, τόσο άδεια
με τη γεύση του τσιγάρου μες στο στόμα
Με τις λέξεις πως να παίξεις
αφού λεν πως δε σε ξέχασα ακόμα
Κι όταν σε ξένα χέρια
το σώμα μου αφήνω
όλα με σένα αγάπη μου
ακόμα τα συγκρίνω.
Μες στην ψυχή μου
το απόλυτο κενό
και στο κορμί μου
ένα πάθος δανεικό,
κανείς δεν μπόρεσε
ν’ αλλάξει τα γραμμένα
κανείς δε μ’ έκανε
να ξεπεράσω εσένα.
Πάντα ίδια τα παιχνίδια
και μ’ αδιάφορους να μπλέκω πειρασμούς,
στο σκοτάδι ψάχνω χάδι
να με σώσει απ’ τους δικούς σου τους δεσμούς
Κι όταν σε ξένα χέρια
Το σώμα μου αφήνω
όλα με σένα αγάπη μου
ακόμα τα συγκρίνω.
Μες στην ψυχή μου
το απόλυτο κενό
και στο κορμί μου
ένα πάθος δανεικό,
κανείς δεν μπόρεσε
ν’ αλλάξει τα γραμμένα
κανείς δε μ’ έκανε
να ξεπεράσω εσένα.
|
Chília vrádia, tóso ádia
me ti gefsi tu tsigáru mes sto stóma
Me tis léksis pos na peksis
afu len pos de se kséchasa akóma
Ki ótan se kséna chéria
to sóma mu afíno
óla me séna agápi mu
akóma ta sigkríno.
Mes stin psichí mu
to apólito kenó
ke sto kormí mu
éna páthos danikó,
kanis den bórese
n’ alláksi ta gramména
kanis de m’ ékane
na kseperáso eséna.
Pánta ídia ta pechnídia
ke m’ adiáforus na bléko pirasmus,
sto skotádi psáchno chádi
na me sósi ap’ tus dikus su tus desmus
Ki ótan se kséna chéria
To sóma mu afíno
óla me séna agápi mu
akóma ta sigkríno.
Mes stin psichí mu
to apólito kenó
ke sto kormí mu
éna páthos danikó,
kanis den bórese
n’ alláksi ta gramména
kanis de m’ ékane
na kseperáso eséna.
|