|
Μες απ’ τα φώτα τ’ ουρανού
κι απ’ της καρδιάς τα βάθη
έλα το βάρος πάρε μου
το βάρος και τ’ αγκάθι
Το τρομαγμένο μου παιδί
μες απ’ το δάσος βγάλε
έλα της νύχτας μου αυγή
κι αυτό το βάρος
αυτό το βάρος πάρε
Έλα περπάτα στο πλευρό μου
πάρε το βάρος το κρυφό μου
πάρε για λίγο το σταυρό μου
αυτό το βάρος, αυτός το βάρος πάρε
Απ’ τα σκοτάδια του θυμού
του φόβου το πηγάδι
έλα το βάρος πάρε μου
μ’ ένα γλυκό σου χάδι
Αχ! θάλασσά μου ανοιχτή
στην αγκαλιά σου βάλε
το διψασμένο μου κορμί
κι αυτό το βάρος
αυτό το βάρος πάρε
Κι όταν μια μέρα θα πετάξω
όταν θα ξαναβρώ χαρά
στ’ ορκίζομαι δε θα ξεχάσω
σε ποιον χρωστάω τα φτερά
|
Mes ap’ ta fóta t’ uranu
ki ap’ tis kardiás ta váthi
éla to város páre mu
to város ke t’ agkáthi
To tromagméno mu pedí
mes ap’ to dásos vgále
éla tis níchtas mu avgí
ki aftó to város
aftó to város páre
Έla perpáta sto plevró mu
páre to város to krifó mu
páre gia lígo to stavró mu
aftó to város, aftós to város páre
Ap’ ta skotádia tu thimu
tu fóvu to pigádi
éla to város páre mu
m’ éna glikó su chádi
Ach! thálassá mu anichtí
stin agkaliá su vále
to dipsasméno mu kormí
ki aftó to város
aftó to város páre
Ki ótan mia méra tha petákso
ótan tha ksanavró chará
st’ orkízome de tha ksecháso
se pion chrostáo ta fterá
|
