|
Φύσηξε αέρας δυνατός
και τσάκισε τα δέντρα
το καταφύγιο μας πολεμά.
Σκίζει τη νύχτα ο κεραυνός
στον ύπνο μας φοβέρα μ’ αγκάλιασες ακόμα πιο σφιχτά.
Εσύ κι εγώ
μες τα σεντόνια
και το βουνό
έξω στα χιόνια.
Κοίτα τα χρόνια πως περνούν
χειμώνες καλοκαίρια
αχ κοίτα τις νιφάδες στα μαλλιά.
Σαν τα φτερά του αετού
ανοίγουμε τα χέρια
κι ο φόβος δυναμώνει τη χαρά.
Εσύ κι εγώ
με τα παλτά μας
και στο βουνό
τα όνειρά μας.
Κι ανεβαίνω μόνος
κι ανεβαίνεις μόνη
τη δική του κορυφή
καθένας μας ζυγώνει
κι είναι αυτός ο πόνος
που μας λευτερώνει
να κοιμόμαστε μαζί
και να ξυπνάμε μόνοι
αόρατο σκοινί
πάντα μας ενώνει.
Κοίτα πως φώτισε η αυγή
της νύχτας τα τοπία
κι ο θάνατος γεννάει τη ζωή.
Δεν είναι η αγάπη φυλακή
δεν είναι ελευθερία
μα ελευθερία μες τη φυλακή.
Εσύ κι εγώ
κι οι μοναξιές μας
και στο βουνό
οι κορυφές μας.
Κι ανεβαίνω μόνος
κι ανεβαίνεις μόνη
τη δική του κορυφή
καθένας μας ζυγώνει
κι είναι αυτός ο πόνος
που μας λευτερώνει
να κοιμόμαστε μαζί
και να ξυπνάμε μόνοι
αόρατο σκοινί
πάντα μας ενώνει.
|
Físikse aéras dinatós
ke tsákise ta déntra
to katafígio mas polemá.
Skízi ti níchta o keravnós
ston ípno mas fovéra m’ agkáliases akóma pio sfichtá.
Esí ki egó
mes ta sentónia
ke to vunó
ékso sta chiónia.
Kita ta chrónia pos pernun
chimónes kalokeria
ach kita tis nifádes sta malliá.
San ta fterá tu aetu
anigume ta chéria
ki o fóvos dinamóni ti chará.
Esí ki egó
me ta paltá mas
ke sto vunó
ta ónirá mas.
Ki aneveno mónos
ki anevenis móni
ti dikí tu korifí
kathénas mas zigóni
ki ine aftós o pónos
pu mas lefteróni
na kimómaste mazí
ke na ksipnáme móni
aórato skiní
pánta mas enóni.
Kita pos fótise i avgí
tis níchtas ta topía
ki o thánatos gennái ti zoí.
Den ine i agápi filakí
den ine elefthería
ma elefthería mes ti filakí.
Esí ki egó
ki i monaksiés mas
ke sto vunó
i korifés mas.
Ki aneveno mónos
ki anevenis móni
ti dikí tu korifí
kathénas mas zigóni
ki ine aftós o pónos
pu mas lefteróni
na kimómaste mazí
ke na ksipnáme móni
aórato skiní
pánta mas enóni.
|
