|
Όταν κλαις εσύ
εγώ καραβάκι μες στα κύματα.
Κι η ζωή μου απ’ το βυθό
ως τη νύχτα πέντε βήματα.
Σαν καραβάκι με παίρνει το κύμα
κι έχει η νύχτα πλοκάμια γερά.
Μα μη μου κλαις θα χαθώ κι είναι κρίμα
στης αγάπης τα μαύρα νερά.
Όταν κλαις εσύ,
εγώ συννεφάκι που πληγώθηκε.
Κι απ’ τον ουρανό στη γη
μ’ ένα δάκρυ παραδόθηκε.
Κάνε το δάκρυ στα μάτια σου φιλί
και των ματιών σου το φως ανατολή
το φως σου ανατολή…
Κάνε το δάκρυ διαμάντι της χαράς
να λάμπει ο κόσμος κρυφά σαν το φοράς
για μένα να το φοράς,
σαν διαμάντι χαράς.
Όταν κλαις εσύ,
εγώ καραβάκι μες στα κύματα.
Κι η ζωή μου απ’ το βυθό
ως τη νύχτα πέντε βήματα.
Σαν καραβάκι με παίρνει το κύμα
κι έχει η νύχτα πλοκάμια γερά.
Κάνε το δάκρυ στα μάτια σου φιλί
και των ματιών σου το φως ανατολή
το φως σου ανατολή…
Κάνε το δάκρυ διαμάντι της χαράς
να λάμπει ο κόσμος κρυφά σαν το φοράς
για μένα να το φοράς…
|
Όtan kles esí
egó karaváki mes sta kímata.
Ki i zoí mu ap’ to vithó
os ti níchta pénte vímata.
San karaváki me perni to kíma
ki échi i níchta plokámia gerá.
Ma mi mu kles tha chathó ki ine kríma
stis agápis ta mavra nerá.
Όtan kles esí,
egó sinnefáki pu pligóthike.
Ki ap’ ton uranó sti gi
m’ éna dákri paradóthike.
Káne to dákri sta mátia su filí
ke ton matión su to fos anatolí
to fos su anatolí…
Káne to dákri diamánti tis charás
na lábi o kósmos krifá san to forás
gia ména na to forás,
san diamánti charás.
Όtan kles esí,
egó karaváki mes sta kímata.
Ki i zoí mu ap’ to vithó
os ti níchta pénte vímata.
San karaváki me perni to kíma
ki échi i níchta plokámia gerá.
Káne to dákri sta mátia su filí
ke ton matión su to fos anatolí
to fos su anatolí…
Káne to dákri diamánti tis charás
na lábi o kósmos krifá san to forás
gia ména na to forás…
|
