Θυμάμαι τα όμορφα της νιότης μας τα χρόνια
τότε που τρέχαμε παιδιά στις γειτονιές
τα γιασεμιά στολίζανε θυμάμαι τα μπαλκόνια
γέλια τραγούδια στου Άι Γιάννη τις φωτιές
Τώρα αλλάξαν οι καιροί
και να γελάσει δεν μπορεί
πια η καρδιά μας
τριγύρω τόση μοναξιά
κι είναι η κάθε μας μιλιά
τα βάσανα μας τα βάσανα μας
Θυμάμαι που παίζαμε παιδιά μες τις Αλάνες
σκηνές αξέχαστες που μου ‘ρχονται στο νου
μας κυνηγούσαν θυμάμαι να διαβάσουμε οι μάνες
μα εμείς πηγαίναμε κρυφά στα ραντεβού
|
Thimáme ta ómorfa tis niótis mas ta chrónia
tóte pu tréchame pediá stis gitoniés
ta giasemiá stolízane thimáme ta balkónia
gélia tragudia stu Άi Giánni tis fotiés
Tóra alláksan i keri
ke na gelási den bori
pia i kardiá mas
trigiro tósi monaksiá
ki ine i káthe mas miliá
ta vásana mas ta vásana mas
Thimáme pu pezame pediá mes tis Alánes
skinés akséchastes pu mu ‘rchonte sto nu
mas kinigusan thimáme na diavásume i mánes
ma emis pigename krifá sta rantevu
|