Οι ζωή σου καρφωμένοι λεπτοδείχτες
σ’ ένα αύριο που σκάλωσε στο χτες,
σε ορίζουν, σε μεθάν’ οι χαρτορίχτρες
και σε κάνουνε να νιώθεις ενοχές.
Νιώθεις σαν τρελός κι αφορισμένος,
ξέχασες να κλαις και να γελάς,
και τα βράδια που γυρνάς σαν μαγεμένος
τις χαμένες σου αγάπες κουβαλάς.
Οι χαμένες σου αγάπες λιποτάχτες
κι εσύ βγαίνεις παγανιά και καρτεράς,
κι όταν νιώσεις πως γεννιέσαι απ’ τις στάχτες
τη ζωή σου δυο καπίκια την πουλάς.
Νιώθεις σαν τρελός κι αφορισμένος,
ξέχασες να κλαις και να γελάς,
και τα βράδια που γυρνάς σαν μαγεμένος
τις χαμένες σου αγάπες κουβαλάς,
και τα βράδια που γυρνάς σαν μαγεμένος
τις χαμένες σου αγάπες κουβαλάς.
|
I zoí su karfoméni leptodichtes
s’ éna avrio pu skálose sto chtes,
se orízun, se methán’ i chartoríchtres
ke se kánune na nióthis enochés.
Nióthis san trelós ki aforisménos,
kséchases na kles ke na gelás,
ke ta vrádia pu girnás san mageménos
tis chaménes su agápes kuvalás.
I chaménes su agápes lipotáchtes
ki esí vgenis paganiá ke karterás,
ki ótan niósis pos genniése ap’ tis stáchtes
ti zoí su dio kapíkia tin pulás.
Nióthis san trelós ki aforisménos,
kséchases na kles ke na gelás,
ke ta vrádia pu girnás san mageménos
tis chaménes su agápes kuvalás,
ke ta vrádia pu girnás san mageménos
tis chaménes su agápes kuvalás.
|