|
Μονάχος μου τις νύχτες ξενυχτάω,
για σένα πίνω και παραμιλώ,
την τύχη μου ρωτάω τι να κάνω,
που μ’ έμπλεξαν με σένα και πονώ,
την τύχη μου ρωτάω τι να κάνω,
που μ’ έμπλεξαν με σένα και πονώ.
Ζαλίζω το μυαλό μου και τα χάνω,
τα δυο σου μαύρα μάτια σαν κοιτώ,
που βρίσκουμαι δεν ξέρω τι να κάνω,
μπερδεύομαι δεν ξέρω τι να ειπώ
που βρίσκουμαι δεν ξέρω τι να κάνω,
μπερδεύομαι δεν ξέρω τι να ειπώ.
Τα δυο γλυκά σου ολόμαυρα ματάκια,
με μπέρδεψαν στα δίχτυα τους γερά
και δεν μπορώ χωρίς αυτά να ζήσω,
μου κόβουν της ζωής μου τα φτερά
και δεν μπορώ χωρίς αυτά να ζήσω,
μου κόβουν της ζωής μου τα φτερά
|
Monáchos mu tis níchtes ksenichtáo,
gia séna píno ke paramiló,
tin tíchi mu rotáo ti na káno,
pu m’ ébleksan me séna ke ponó,
tin tíchi mu rotáo ti na káno,
pu m’ ébleksan me séna ke ponó.
Zalízo to mialó mu ke ta cháno,
ta dio su mavra mátia san kitó,
pu vrískume den kséro ti na káno,
berdevome den kséro ti na ipó
pu vrískume den kséro ti na káno,
berdevome den kséro ti na ipó.
Ta dio gliká su olómavra matákia,
me bérdepsan sta díchtia tus gerá
ke den boró chorís aftá na zíso,
mu kóvun tis zoís mu ta fterá
ke den boró chorís aftá na zíso,
mu kóvun tis zoís mu ta fterá
|
