Νύχτα βαθιά σκοτεινιασμένη | Níchta vathiá skotiniasméni

Νύχτα βαθιά σκοτεινιασμένη
Μες στην ομίχλη βυθισμένη,
σιγοπερπατώ.

Είν’ η καρδιά γεμάτη πόνους,
γυρίζω σαν τρελός στους δρόμους,
το δάκρυ δεν κρατώ.

Σκληρός ο χωρισμός που μ’ έριξε στη θλίψη,
εκείνη π’ αγαπώ με έχει εγκαταλέιψει.

Στα δέντρα δεν κινούν τα φύλλα,
νιώθω στο σώμα ανατριχίλα,
μες στην ερημιά.

Έφυγε κι έσβησαν τ’ αστέρια
και τρέμουν τα χλωμά μου χέρια
στην τόση απονιά.

Σκληρός ο χωρισμός που μ’ έριξε στη θλίψη,
εκείνη π’ αγαπώ με έχει εγκαταλέιψει.

Στο βράδυ το σκοτεινιασμένο,
σέρνω το σώμα κουρασμένο,
άνθρωπος κανείς.

Σαν έρχονται οι μαύρες ώρες,
δεν σε ρωτούν ποτέ στις μπόρες,
αν κλαις και αν πονείς.

Σκληρός ο χωρισμός που μ’ έριξε στη θλίψη,
εκείνη π’ αγαπώ με έχει εγκαταλείψει.

Níchta vathiá skotiniasméni
Mes stin omíchli vithisméni,
sigoperpató.

In’ i kardiá gemáti pónus,
girízo san trelós stus drómus,
to dákri den krató.

Sklirós o chorismós pu m’ érikse sti thlípsi,
ekini p’ agapó me échi egkataléipsi.

Sta déntra den kinun ta fílla,
niótho sto sóma anatrichíla,
mes stin erimiá.

Έfige ki ésvisan t’ astéria
ke trémun ta chlomá mu chéria
stin tósi aponiá.

Sklirós o chorismós pu m’ érikse sti thlípsi,
ekini p’ agapó me échi egkataléipsi.

Sto vrádi to skotiniasméno,
sérno to sóma kurasméno,
ánthropos kanis.

San érchonte i mavres óres,
den se rotun poté stis bóres,
an kles ke an ponis.

Sklirós o chorismós pu m’ érikse sti thlípsi,
ekini p’ agapó me échi egkatalipsi.