Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι
κι ακουμπισμένος σ’ ένα δεντρί
ο τραυματίας αναστενάζει
και τη μανούλα του ζητάει για να δει.
Η νοσοκόμα μόλις ακούει
το παλικάρι να την καλεί,
τρέχει κοντά του, τον αγκαλιάζει
και σαν μανούλα του του δένει την πληγή.
Γλυκοξυπνάει και γύρω βλέπει
κι άλλους λεβέντες στο θάλαμο.
Χαμογελάει, μα και δακρύζει
κι η νοσοκόμα του γλυκαίνει τον καημό.
“Γλυκιά κοπέλα πώς θα μπορέσω
από κοντά σου να χωριστώ;”
κι αυτή του λέει: “Δε θα σ’ αφήσω.
κι εγώ σ’ αγάπησα και θα σε παντρευτώ”.
|
Péftun i sferes san to chalázi
ki akubisménos s’ éna dentrí
o trafmatías anastenázi
ke ti manula tu zitái gia na di.
I nosokóma mólis akui
to palikári na tin kali,
tréchi kontá tu, ton agkaliázi
ke san manula tu tu déni tin pligí.
Glikoksipnái ke giro vlépi
ki állus levéntes sto thálamo.
Chamogelái, ma ke dakrízi
ki i nosokóma tu glikeni ton kaimó.
“Glikiá kopéla pós tha boréso
apó kontá su na choristó;”
ki aftí tu léi: “De tha s’ afíso.
ki egó s’ agápisa ke tha se pantreftó”.
|