Έχω καημούς αγιάτρευτους βαθιά στα φυλλοκάρδια
και πάντα μελαγχολικό με βλέπουνε τα βράδια,
για μια κοπέλα όμορφη που γνώρισα ο καημένος,
μου έχει πάρει την καρδιά και ζω δυστυχισμένος.
Και σκέφτουμε ο δυστυχής, πως να την ανταμώσω,
κι απ’ το σεβντά που μ’ άναψε πως πρέπει να γλιτώσω,
είναι γλυκιά μελαχροινή, χαμοβατούσα, φίνα,
απ’ όσες κι αν εγνώρισα, αυτ’ ήταν η πιο φίνα.
Το ξέρει πως την αγαπώ κι έχω φωτιά στα στήθια,
για με πιστεύει, πως εγώ την επονώ στ’ αλήθεια,
μα εγώ τρελαίνουμαι γι’ αυτήν κι αν δεν την αποκτήσω,
τι να την κάνω τη ζωή, τι μ’ ωφελεί να ζήσω
|
Έcho kaimus agiátreftus vathiá sta fillokárdia
ke pánta melagcholikó me vlépune ta vrádia,
gia mia kopéla ómorfi pu gnórisa o kaiménos,
mu échi pári tin kardiá ke zo distichisménos.
Ke skéftume o distichís, pos na tin antamóso,
ki ap’ to sevntá pu m’ ánapse pos prépi na glitóso,
ine glikiá melachriní, chamovatusa, fína,
ap’ óses ki an egnórisa, aft’ ítan i pio fína.
To kséri pos tin agapó ki écho fotiá sta stíthia,
gia me pistevi, pos egó tin eponó st’ alíthia,
ma egó trelenume gi’ aftín ki an den tin apoktíso,
ti na tin káno ti zoí, ti m’ ofeli na zíso
|