|
Θέλω τα μάτια μου να κλείσω
κι άλλη φορά αχ, να μην ξυπνήσω.
Θέλω μια νύχτα όμορφη, μια νύχτα με φεγγάρι
να ‘ρθει στον ύπνο μου γλυκά ο χάρος να με πάρει.
Θέλω τα μάτια μου να κλείσω
κι άλλη φορά αχ, να μην ξυπνήσω.
Καρδιά μου πώς βαστάς να είσαι πληγωμένη;
Μονάχα ο θάνατος, ο θάνατος σου μένει.
Κάποτε τούτος ο ντουνιάς είχε ομορφιές και χάρες
μα τώρα έχει μοναχά φαρμάκια και λαχτάρες.
Κι εσύ γλυκό μικρό, γλυκό μικρό μου ταίρι
μονάχα πίκρες, πίκρες μου ‘χεις φέρει.
Σαν θα πεθάνω μια βραδιά, το ξέρω θα δακρύσεις
μα όμως τότε θα ‘ναι αργά που θα μετανοήσεις.
|
Thélo ta mátia mu na kliso
ki álli forá ach, na min ksipníso.
Thélo mia níchta ómorfi, mia níchta me fengári
na ‘rthi ston ípno mu gliká o cháros na me pári.
Thélo ta mátia mu na kliso
ki álli forá ach, na min ksipníso.
Kardiá mu pós vastás na ise pligoméni;
Monácha o thánatos, o thánatos su méni.
Kápote tutos o ntuniás iche omorfiés ke cháres
ma tóra échi monachá farmákia ke lachtáres.
Ki esí glikó mikró, glikó mikró mu teri
monácha píkres, píkres mu ‘chis féri.
San tha petháno mia vradiá, to kséro tha dakrísis
ma ómos tóte tha ‘ne argá pu tha metanoísis.
|
