Πώς ο στεναγμός
έγινε φίλος μου και εχθρός
έγινε ο άλλος μου εαυτός;
Πες μου αλήθεια πώς;
Σ’ άφησα μόνη μια βραδιά, χάθηκα, έτρεξα μακριά
Μέσα μου έπεφτε βροχή
το ‘ξερα πως κάνω λάθος
μα έκρυψα το λάθος στη σιωπή.
Είναι αδειανές
όσες άρχισα ζωές
απ’ αυτή τη νύχτα και μετά.
Ούτε δυο γραμμές.
οι σελίδες μου λευκές
στο βιβλίο αυτό που λέγεται καρδιά.
Αν σε ξαναδώ
θα γίνω χώμα και νερό.
Απ’ την αρχή θα γεννηθώ
αν σε ξαναδώ.
Ξέχασαν να χαμογελούν
τα δυο χείλη μου
που δε σε φιλούν.
Μέσα μου πέφτει η βροχή
το ξέρα πως κάνω λάθος
μα έπνιξα το λάθος στη σιωπή.
Είναι αδειανές
όσες άρχισα ζωές
απ’ αυτή τη νύχτα και μετά.
Ούτε δυο γραμμές.
οι σελίδες μου λευκές
στο βιβλίο αυτό που λέγεται καρδιά.
Είναι αδειανές
όσες άρχισα ζωές
απ’ αυτή τη νύχτα και μετά.
Ούτε δυο γραμμές.
οι σελίδες μου λευκές
στο βιβλίο αυτό που λέγεται καρδιά.
|
Pós o stenagmós
égine fílos mu ke echthrós
égine o állos mu eaftós;
Pes mu alíthia pós;
S’ áfisa móni mia vradiá, cháthika, étreksa makriá
Mésa mu épefte vrochí
to ‘ksera pos káno láthos
ma ékripsa to láthos sti siopí.
Ine adianés
óses árchisa zoés
ap’ aftí ti níchta ke metá.
Oíte dio grammés.
i selídes mu lefkés
sto vivlío aftó pu légete kardiá.
An se ksanadó
tha gino chóma ke neró.
Ap’ tin archí tha gennithó
an se ksanadó.
Kséchasan na chamogelun
ta dio chili mu
pu de se filun.
Mésa mu péfti i vrochí
to kséra pos káno láthos
ma épniksa to láthos sti siopí.
Ine adianés
óses árchisa zoés
ap’ aftí ti níchta ke metá.
Oíte dio grammés.
i selídes mu lefkés
sto vivlío aftó pu légete kardiá.
Ine adianés
óses árchisa zoés
ap’ aftí ti níchta ke metá.
Oíte dio grammés.
i selídes mu lefkés
sto vivlío aftó pu légete kardiá.
|