|
Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου
και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά
ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα
και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ
Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου
έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά
μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου
κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά
Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ’ αγαπούσα
κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα
είχα ένα ψέμα για να ζω και εκτοξευμένος στο κενό
δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα
|
Iches to vlémma pu sakátepse ti mira mu
ke mia siopí pu ti stichiónan mistiká
éna katófli pu perímene to típota
ke mia gáta pu ti légan Sílvia Plath
Iches mia chufta skóni astéria stin palámi su
étsi ópos girizes ston ípno su gliká
mia kurasméni agápi, kría, lia stin agkáli su
ki éna thánato argó sta giasemiá
Ki egó pu de se gnóriza ma pánta s’ agapusa
ki egó pu se fovómuna ke sti skiá su zusa
icha éna pséma gia na zo ke ektoksevménos sto kenó
de bóresa na thimithó giatí ponusa
|
