|
Η γιαγιά κοιμήθηκε, άγγελος στο χιόνι,
κάτω απ’ το δέντρο το ψηλό,
δίπλα στο σπίτι το παλιό,
που χρόνια ζούσε μόνη.
Κι αυτό το δέντρο το ψηλό,
που ξέρει χρόνια το θεό,
χωρίς βοριά λυγάει,
στα χαραγμένα αρχικά,
απ’ τον παππού και τη γιαγιά,
το δάκρυ να κυλάει.
Κι αυτό το δέντρο το ψηλό,
που φτάνει ως τον ουρανό,
παρακαλάει τ’ αηδόνια,
να πουν αντίο στη γιαγιά,
που τη θυμάται κοπελιά,
να πλένει τα σεντόνια.
Αυτό το δέντρο το ψηλό,
παρακαλάει το θεό,
σταυρώνοντας τα κλώνια,
να κάνει πάλι τη γιαγιά,
κορίτσι μ’ άσπρα νυφικά,
και προίκα δυο μπαλκόνια.
Η γιαγιά ταξίδεψε μ’ ένα χελιδόνι,
γέρνει το δέντρο το ψηλό,
σπάνε οι ρίζες το μπετό,
ποτέ δεν ήταν μόνη.
|
I giagiá kimíthike, ángelos sto chióni,
káto ap’ to déntro to psiló,
dípla sto spíti to palió,
pu chrónia zuse móni.
Ki aftó to déntro to psiló,
pu kséri chrónia to theó,
chorís voriá ligái,
sta charagména archiká,
ap’ ton pappu ke ti giagiá,
to dákri na kilái.
Ki aftó to déntro to psiló,
pu ftáni os ton uranó,
parakalái t’ aidónia,
na pun antío sti giagiá,
pu ti thimáte kopeliá,
na pléni ta sentónia.
Aftó to déntro to psiló,
parakalái to theó,
stavrónontas ta klónia,
na káni páli ti giagiá,
korítsi m’ áspra nifiká,
ke prika dio balkónia.
I giagiá taksídepse m’ éna chelidóni,
gérni to déntro to psiló,
spáne i rízes to betó,
poté den ítan móni.
|
