Songtextsuche:
Το δρακοδόντι | To drakodónti
|
Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ’ αστραποβρόντι Και η καρδιά μου ελύσσαξε να δει και να γνωρίσει Ένας τρελός μου φώναξε, σ’ έρημο μονοπάτι Κι ο δρόμος ο τρισκότεινος είναι καλά κρυμμένος Παίρνω τση μάνας μου ευχή, κι απ’ την ακλή μου δάκρυ Έφτασα εκεί που δεν μπορεί ανθρώπου νους να φτάξει Έλα μου λέει μια φωνή κι έτρεξα προς το μέρος Ο αντίλαλος μ’ οδήγησε σ’ ενός γκρεμού τη σκίζα Είσαι άνθρωπος του φώναξα ή μια φωνή που τρέμει Κι αντί ν’ ακούσω τη φωνή απάντηση να λέει Και πριν να πω του γέροντα, την αρμηνειά σου δώσ’ μου Μπαίνω σε άδειες κάμαρες, ποιας μάγισσας χατίρι Ανοίγω πόρτες και γυρνώ στο σπίτι της ερήμου Και με μιαν άλλην αίσθηση, αιώνες κοιμισμένη Μπήκα και κάπου κάθισα, κατάκοπος του δρόμου Κι ανάδια, θρόνος ξύλινος, στο χρώμα του χωμάτου Κι από τον ήλιο κρέμονταν γυάλινη φυσαλίδα Και τ’ άδειου θρόνου συντροφιά, απ’ τη μεριά την άλλη Ψαχούλεψα ως μου φάνηκε το άνυδρό μου σώμα Γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρό μου Στην απεναντινή κορφή, του Δράκοντα η ράχη Κι απά στο κωλοράδι του, σπυρί το ερημοκλήσι Ποτάμιζαν τα λέπια του χωριά, ελιές κι αμπέλια Κι ο κόσμος εκυμάτιζε με την αναπνοή του Και τ’ όνειρο σαν το νερό απ’ του μυαλού τις βρύσες Μύριες αρίθμητες γενιές, ισόχρονες του κόσμου Κι είδα τον άνθρωπο γυμνό, σε δέντρο σαν μαϊμούδι Να γδέρνει και να πολεμά τα χώματα τα χέρσα Να δώσει πίσω του θεριού το χρωστικό που πρέπει Κι ένοιωσα πως δεν ημπορώ τση μοίρας να μακρύνω Κλαίγοντας θάφτω στης καρδιάς τη ματωμένη βρύση Δώσε μου Γέρο απόκριση και την ψυχή μου σώσε Τότε σκοτάδι απλώθηκε και γίνηκε η πλάση Κι απ’ τα κατάβαθα τση γης ο δράκοντας σαλεύει Ανοίγει η γης κι οι ποταμοί τις όσχθες αψηφούνε Χώρες, χωριά γκρεμίζονται, κουνιούνται τα θεμέλια Ο ουρανός λυσσομανά, πετά αστροπελέκια Στον ουρανό πηδούν φωτιές, τα δάση λαμπαδιάζουν Τα κορφοβούνια σκίζουνται, πέφτουνε στα πελάγη Κι η γης κουβάρι γίνηκε και αστραποβολίδα Μ’ άλλες κουκίδες φωτεινές σαν τα φλογάτα άτια Κι όπως εξεμακραίνανε των αστεριών τα πλήθη Και με του Δράκου τη φωνή και του Θεού τα στήθια Έλα ακούω τη φωνή, να με προστάζει πάλι Ο κόσμος ξετινάχτηκε κι ήρθε στα σύγκαλά του Και βλέπω κύκλους γερακιών, τι να ‘ναι το ψοφίμι Κοιτάζω γύρω, ερημιά, πια δεν ακούγεται άχνα Τότε μου κράζει η φωνή το μυστικό θα μάθει Όφις, Θεός και άνθρωπος πολύ σε τούτο μοιάζουν Σ’ αυτό τον κόσμο γίνεσαι ότι έχεις αγαπήσει Γιατρό με λένε και σκληρό, σοφό ή μπαγαπόντη Και η φωνή σαν σύννεφο στον ουρανό εχάθη Γδέρνω το δέρμα μου με μιας και βγάζω την καρδιά μου Φορώ του Δράκου την προβιά και το Θεό εντός μου Στου πόθου τα σκεπάσματα, νύχτα μ’ αστραποβρόντι |
Stu póthu ta skepásmata, níchta m’ astrapovrónti Ke i kardiá mu elíssakse na di ke na gnorísi Έnas trelós mu fónakse, s’ érimo monopáti Ki o drómos o triskótinos ine kalá krimménos Perno tsi mánas mu efchí, ki ap’ tin aklí mu dákri Έftasa eki pu den bori anthrópu nus na ftáksi Έla mu léi mia foní ki étreksa pros to méros O antílalos m’ odígise s’ enós gkremu ti skíza Ise ánthropos tu fónaksa í mia foní pu trémi Ki antí n’ akuso ti foní apántisi na léi Ke prin na po tu géronta, tin arminiá su dós’ mu Beno se ádies kámares, pias mágissas chatíri Anigo pórtes ke girnó sto spíti tis erímu Ke me mian állin esthisi, eónes kimisméni Bíka ke kápu káthisa, katákopos tu drómu Ki anádia, thrónos ksílinos, sto chróma tu chomátu Ki apó ton ílio krémontan giálini fisalída Ke t’ ádiu thrónu sintrofiá, ap’ ti meriá tin álli Psachulepsa os mu fánike to ánidró mu sóma Girisa to kefáli mu pros to paráthiró mu Stin apenantiní korfí, tu Drákonta i ráchi Ki apá sto kolorádi tu, spirí to erimoklísi Potámizan ta lépia tu choriá, eliés ki abélia Ki o kósmos ekimátize me tin anapnoí tu Ke t’ óniro san to neró ap’ tu mialu tis vríses Míries aríthmites geniés, isóchrones tu kósmu Ki ida ton ánthropo gimnó, se déntro san maimudi Na gdérni ke na polemá ta chómata ta chérsa Na dósi píso tu theriu to chrostikó pu prépi Ki éniosa pos den iboró tsi miras na makríno Klegontas tháfto stis kardiás ti matoméni vrísi Dóse mu Gero apókrisi ke tin psichí mu sóse Tóte skotádi aplóthike ke ginike i plási Ki ap’ ta katávatha tsi gis o drákontas salevi Anigi i gis ki i potami tis óschthes apsifune Chóres, choriá gkremízonte, kuniunte ta themélia O uranós lissomaná, petá astropelékia Ston uranó pidun fotiés, ta dási labadiázun Ta korfovunia skízunte, péftune sta pelági Ki i gis kuvári ginike ke astrapovolída M’ álles kukídes fotinés san ta flogáta átia Ki ópos eksemakrenane ton asterión ta plíthi Ke me tu Dráku ti foní ke tu Theu ta stíthia Έla akuo ti foní, na me prostázi páli O kósmos ksetináchtike ki írthe sta sígkalá tu Ke vlépo kíklus gerakión, ti na ‘ne to psofími Kitázo giro, erimiá, pia den akugete áchna Tóte mu krázi i foní to mistikó tha máthi Όfis, Theós ke ánthropos polí se tuto miázun S’ aftó ton kósmo ginese óti échis agapísi Giatró me léne ke skliró, sofó í bagapónti Ke i foní san sínnefo ston uranó echáthi Gdérno to dérma mu me mias ke vgázo tin kardiá mu Foró tu Dráku tin proviá ke to Theó entós mu Stu póthu ta skepásmata, níchta m’ astrapovrónti |
Interpret: Χαΐνηδες
Komponist: Αποστολάκης Δημήτρης
Songwriter: Αποστολάκης Δημήτρης
Kommentare
Noch keine Kommentare
