|
Και τώρα που όλα αλλάξανε τριγύρω,
την αμαρτία μου σε ποιονε να την πω,
στο στήθος σου, γι’ αστείο, είπα να γείρω,
μα κοίτα όμως, ξαφνικά, που σ’ αγαπώ.
Το παρελθόν μου, ένα νιάτο λαθεμένο,
φάλτσο τραγούδι σε μονόχορδο βιολί,
κι όταν πλησίαζε του έρωτα το τρένο
εγώ γελούσα κι έκανα μεταβολή.
Σκοπό μου είχα, παιχνίδι να σε κάνω,
κι ένα πιοτό για να περάσω τη βραδιά,
μα νύχτωσα στα χείλη σου απάνω
κι αμέσως μίλησε με τ’ όνειρο η καρδιά.
Το παρελθόν μου, ένα νιάτο λαθεμένο,
φάλτσο τραγούδι σε μονόχορδο βιολί,
κι όταν πλησίαζε του έρωτα το τρένο
εγώ γελούσα κι έκανα μεταβολή.
|
Ke tóra pu óla alláksane trigiro,
tin amartía mu se pione na tin po,
sto stíthos su, gi’ astio, ipa na giro,
ma kita ómos, ksafniká, pu s’ agapó.
To parelthón mu, éna niáto latheméno,
fáltso tragudi se monóchordo violí,
ki ótan plisíaze tu érota to tréno
egó gelusa ki ékana metavolí.
Skopó mu icha, pechnídi na se káno,
ki éna piotó gia na peráso ti vradiá,
ma níchtosa sta chili su apáno
ki amésos mílise me t’ óniro i kardiá.
To parelthón mu, éna niáto latheméno,
fáltso tragudi se monóchordo violí,
ki ótan plisíaze tu érota to tréno
egó gelusa ki ékana metavolí.
|
