Τα όρη και τα πέλαγα Αργυρώ μου
δακρύζαν με τα μάτια μας μωρό μου,
γιατί κι οι δυο τα βλέπαμε σαν ξένοι
στον ξένο κόσμο παραπεταμένοι.
Ποιος Χάνδακας, ποια Κάντια,
ποια Πόλη,
μας σπάσανε τη λεβεντιά μας όλη
και φύγαμε σαν κλέφτες νικημένοι
κι από την Κρήτη
κι απ’ την οικουμένη.
Κορμί μελαχρινό και παιδεμένο
σαν του Χριστού ψωμί ευλογημένο,
σε φίλησα και γύρισαν εντός μου
οι θάλασσες
αυτού του ψεύτη κόσμου.
Μα τώρα μένει μέσα μου ένας πόνος
η θύμησή σου
που τη δέρνει ο χρόνος,
με πάει σαν το χαμό στα περασμένα
κι ας έμαθα να ζω χωρίς εσένα.
Όνειρα μέσα σ’ όνειρα μωρό μου
π’ αστράφτουνε και φέγγουν
Αργυρώ μου,
κανείς δε θα βρεθεί
να μας τα κλέψει
να μπει μες στην καρδιά
να τα ληστέψει.
|
Ta óri ke ta pélaga Argiró mu
dakrízan me ta mátia mas moró mu,
giatí ki i dio ta vlépame san kséni
ston kséno kósmo parapetaméni.
Pios Chándakas, pia Kántia,
pia Póli,
mas spásane ti leventiá mas óli
ke fígame san kléftes nikiméni
ki apó tin Kríti
ki ap’ tin ikuméni.
Kormí melachrinó ke pedeméno
san tu Christu psomí evlogiméno,
se fílisa ke girisan entós mu
i thálasses
aftu tu psefti kósmu.
Ma tóra méni mésa mu énas pónos
i thímisí su
pu ti dérni o chrónos,
me pái san to chamó sta perasména
ki as ématha na zo chorís eséna.
Όnira mésa s’ ónira moró mu
p’ astráftune ke féngun
Argiró mu,
kanis de tha vrethi
na mas ta klépsi
na bi mes stin kardiá
na ta listépsi.
|