|
Εσύ μακριά να χάνεσαι
το σπίτι μας να καίγεται
κι ο πόνος που δε λέγεται
μονάχα τον αισθάνεσαι
με κάψιμο στο στήθος
μέσα στο άδειο πλήθος.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Οι δρόμοι που σε κλέψανε
στα μάτια σου σωπαίνουνε
και στο κορμί σου δένουνε
τα χέρια που χορέψανε
στο σώμα σου τραγούδι
να γίνει αγγελούδι.
Μα ήταν όνειρο κακό
και πλάι σου ξενύχτησα
χαϊδεύοντάς σου τα μαλλιά
κι ακούγοντας στα σκοτεινά
την ήσυχή σου ανάσα.
Κι εγώ που χρόνια ζω εδώ
κοντά σου ταξιδεύοντας
στον πιο δικό σου ουρανό
και μ’ έναν κόμπο στο λαιμό
μαθαίνω ν’ αγαπάω
αυτό το τραγούδι στο χρωστάω…
|
Esí makriá na chánese
to spíti mas na kegete
ki o pónos pu de légete
monácha ton esthánese
me kápsimo sto stíthos
mésa sto ádio plíthos.
Ma ítan óniro kakó
ke plái su kseníchtisa
chaidevontás su ta malliá
ki akugontas sta skotiná
tin ísichí su anása.
I drómi pu se klépsane
sta mátia su sopenune
ke sto kormí su dénune
ta chéria pu chorépsane
sto sóma su tragudi
na gini angeludi.
Ma ítan óniro kakó
ke plái su kseníchtisa
chaidevontás su ta malliá
ki akugontas sta skotiná
tin ísichí su anása.
Ki egó pu chrónia zo edó
kontá su taksidevontas
ston pio dikó su uranó
ke m’ énan kóbo sto lemó
matheno n’ agapáo
aftó to tragudi sto chrostáo…
|
