|
Από τον πύργο της Βαβέλ
έφυγα νύχτα με το Κτελ
για να γλιτώσω
Ήσουν γεμάτη ενοχές
κι εγώ δεν είχα αντοχές
για να σε σώσω
Ο παράδεισος χάθηκε
σαν φεγγάρι στη λίμνη
απ’ τη νύχτα που πρόδωσες
την αγάπη εκείνη
Ύστερα πήρα τα βουνά
πήγα στο όρος του Σινά
για ν’ ασκητέψω
Είχα πληγές πολύ βαθιές
απ’ τις κρυφές σου μαχαιριές
για να γιατρέψω
Ο παράδεισος χάθηκε
σαν φεγγάρι στη λίμνη
απ’ τη νύχτα που πρόδωσες
την αγάπη εκείνη
Μη μου κάνεις παράπονα
δε γυρίζω πια πίσω
τα φεγγάρια που έχασα
πάω να συναντήσω
Από τον πύργο της Βαβέλ
έφυγα νύχτα με το Κτελ
για να γλιτώσω.
|
Apó ton pírgo tis Oavél
éfiga níchta me to Ktel
gia na glitóso
Ήsun gemáti enochés
ki egó den icha antochés
gia na se sóso
O parádisos cháthike
san fengári sti límni
ap’ ti níchta pu pródoses
tin agápi ekini
Ύstera píra ta vuná
píga sto óros tu Siná
gia n’ askitépso
Icha pligés polí vathiés
ap’ tis krifés su macheriés
gia na giatrépso
O parádisos cháthike
san fengári sti límni
ap’ ti níchta pu pródoses
tin agápi ekini
Mi mu kánis parápona
de girízo pia píso
ta fengária pu échasa
páo na sinantíso
Apó ton pírgo tis Oavél
éfiga níchta me to Ktel
gia na glitóso.
|
