Χρυσό μαντήλι ο έρωτας
μου έδεσε στα μάτια
κι είδα το τριαντάφυλλο
χωρίς να δω τα αγκάθια,
είδα τα χείλη, το κορμί
και σκέφτηκα τα χάδια.
Είναι αλάτι στην πληγή
τα λόγια που δε λέμε
κι όπως η φλόγα το κερί
σιγά σιγά μας καίνε,
δαχτυλιδάκια του καπνού
αφήνουν για να κλαίμε.
Χρυσό σπαθί ο έρωτας
μου έβαλε στα χέρια,
την αλυσίδα έκοψα
που κρέμονταν τ’ αστέρια,
στο πρόσωπό σου, στο λαιμό
και μου ‘στηναν καρτέρια.
Είναι αλάτι στην πληγή
τα λόγια που δε λέμε…
Χρυσά φιλιά ο έρωτας,
δε φτάνουν να χορτάσει,
θέλει τα αφανέρωτα
για να μας δοκιμάσει,
θέλει κορώνα γράμματα
να παίξει κι ας μας χάσει.
Είναι αλάτι στην πληγή
τα λόγια που δε λέμε…
|
Chrisó mantíli o érotas
mu édese sta mátia
ki ida to triantáfillo
chorís na do ta agkáthia,
ida ta chili, to kormí
ke skéftika ta chádia.
Ine aláti stin pligí
ta lógia pu de léme
ki ópos i flóga to kerí
sigá sigá mas kene,
dachtilidákia tu kapnu
afínun gia na kleme.
Chrisó spathí o érotas
mu évale sta chéria,
tin alisída ékopsa
pu krémontan t’ astéria,
sto prósopó su, sto lemó
ke mu ‘stinan kartéria.
Ine aláti stin pligí
ta lógia pu de léme…
Chrisá filiá o érotas,
de ftánun na chortási,
théli ta afanérota
gia na mas dokimási,
théli koróna grámmata
na peksi ki as mas chási.
Ine aláti stin pligí
ta lógia pu de léme…
|