Μη σε φοβίζει που δακρύζω
έχω το πόδι μου στο φρένο
εγώ στα εύκολα λυγίζω
στα δύσκολα τα καταφέρνω.
Να μου μιλάς για τη ζωή
καθώς το σούρουπο θα πέφτει
κι ό,τι μας πόνεσε πολύ
θα μας γελάει απ’ τον καθρέφτη.
Δείξε μου το δρόμο
φως μου, πριν χαθώ
δεν αρνήθηκα τον πόνο
πως να σ`αρνηθώ.
Δείξε μου το δρόμο
φως μου, να χαρείς
κι αν αρνηθείς τον πόνο
μη μ’ αρνηθείς.
Μη σε φοβίζει που δακρύζω
απόψε πάλι όλα μου φταίνε
εγώ στην πέτρα πάνω ανθίζω
μες στη φωτιά ξαναγεννιέμαι.
|
Mi se fovízi pu dakrízo
écho to pódi mu sto fréno
egó sta efkola ligizo
sta dískola ta kataférno.
Na mu milás gia ti zoí
kathós to surupo tha péfti
ki ó,ti mas pónese polí
tha mas gelái ap’ ton kathréfti.
Dikse mu to drómo
fos mu, prin chathó
den arníthika ton póno
pos na s`arnithó.
Dikse mu to drómo
fos mu, na charis
ki an arnithis ton póno
mi m’ arnithis.
Mi se fovízi pu dakrízo
apópse páli óla mu ftene
egó stin pétra páno anthízo
mes sti fotiá ksanagenniéme.
|