|
Στην εξοχή εκεί έχω αφήσει την ψυχή
στη πόλη αυτή, ούτε ελπίδα ούτε φιλί.
Μες στο βυθό θα μείνω εκεί θα ξεχαστώ
σε μια στροφή, στην άσφαλτο άδειο κορμί
Κι όλο ζητώ πάνω στο νήμα να σταθώ καρδιά μου,
Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ Παναγιά μου,
Φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό
Μια φυλακή και πως να βγω μες από ’κει
ποια να ’ναι η αρχή έρωτας, λάθος ή αφορμή;
Πριν να χαθώ, μες απ’ το τίποτα που ζω,
θα γεννηθώ σε άλλο κόσμο να βρεθώ.
Κι όλο ζητώ πάνω στο νήμα να σταθώ, καρδιά μου,
Κι ακροβατώ από ένα θαύμα να πιαστώ Παναγιά μου,
Φεύγει η ζωή μονάχη δίχως γυρισμό
|
Stin eksochí eki écho afísi tin psichí
sti póli aftí, ute elpída ute filí.
Mes sto vithó tha mino eki tha ksechastó
se mia strofí, stin ásfalto ádio kormí
Ki ólo zitó páno sto níma na stathó kardiá mu,
Ki akrovató apó éna thafma na piastó Panagiá mu,
Fevgi i zoí monáchi díchos girismó
Mia filakí ke pos na vgo mes apó ’ki
pia na ’ne i archí érotas, láthos í aformí;
Prin na chathó, mes ap’ to típota pu zo,
tha gennithó se állo kósmo na vrethó.
Ki ólo zitó páno sto níma na stathó, kardiá mu,
Ki akrovató apó éna thafma na piastó Panagiá mu,
Fevgi i zoí monáchi díchos girismó
|
