Δεν αντέχω
σ’ έναν κόσμο που μπερδεύει την αγάπη με το μίσος
να ‘χω φίλους που μου κρύβουν την αλήθεια μ’ ένα “ίσως”.
Δεν αντέχω
να μου λένε τι θα κάνω και πώς πρέπει να μιλήσω,
ό, τι θέλουνε οι άλλοι στη ζωή μου ν’ αγαπήσω.
Δεν αντέχω
δίχως λόγο στη ζωή μου πια να τρέχω
μα και σένα π’ αγαπάω να μη σ’ έχω.
Δεν αντέχω
να βουλιάζω μες στα “ίσως” και στα “πρέπει”.
Όλα τώρα η καρδιά μου τ’ ανατρέπει.
Δεν αντέχω.
Δεν αντέχω
λόγια ψεύτικα ν’ ακούω και χιλιάδες υποσχέσεις,
να πληγώνω την καρδιά μου με φτηνές και λάθος σχέσεις.
Δεν αντέχω
να δικάζουν τη ζωή μου τόσοι ένοχοι κρυμμένοι
που ‘χουν μάθει ν’ αγαπάνε μες στο ψέμα βυθισμένοι.
|
Den antécho
s’ énan kósmo pu berdevi tin agápi me to mísos
na ‘cho fílus pu mu krívun tin alíthia m’ éna “ísos”.
Den antécho
na mu léne ti tha káno ke pós prépi na milíso,
ó, ti thélune i álli sti zoí mu n’ agapíso.
Den antécho
díchos lógo sti zoí mu pia na trécho
ma ke séna p’ agapáo na mi s’ écho.
Den antécho
na vuliázo mes sta “ísos” ke sta “prépi”.
Όla tóra i kardiá mu t’ anatrépi.
Den antécho.
Den antécho
lógia pseftika n’ akuo ke chiliádes iposchésis,
na pligóno tin kardiá mu me ftinés ke láthos schésis.
Den antécho
na dikázun ti zoí mu tósi énochi krimméni
pu ‘chun máthi n’ agapáne mes sto pséma vithisméni.
|