Άσ’ τα νάζια τα τσαλίμια
κι όλα τα καπρίτσια σου
είσαι η γη με τα στολίδια
κι εγώ είμαι η φωτιά στα στήθια σου.
Εγώ δεν είμαι ο Θεός
κι αν είμαι ξέχασέ το.
Είσαι ο πιο παλιός καημός
στην αγκαλιά σου πέφτω.
Είσαι φως μου το σκοτάδι
που θα πέσω να χαθώ
κι ας με πάρουνε στον Άδη
της ζωής το μυστικό να τραγουδώ.
Εγώ δεν είμαι ο Θεός
κι αν είμαι ξέχασέ το.
Είσαι ο πιο παλιός καημός
στην αγκαλιά σου πέφτω.
|
Άs’ ta názia ta tsalímia
ki óla ta kaprítsia su
ise i gi me ta stolídia
ki egó ime i fotiá sta stíthia su.
Egó den ime o Theós
ki an ime kséchasé to.
Ise o pio paliós kaimós
stin agkaliá su péfto.
Ise fos mu to skotádi
pu tha péso na chathó
ki as me párune ston Άdi
tis zoís to mistikó na tragudó.
Egó den ime o Theós
ki an ime kséchasé to.
Ise o pio paliós kaimós
stin agkaliá su péfto.
|