Δεν είναι μόνο που έχεις αφήσει
το άρωμά σου στο σεντόνι μας επάνω.
Δεν είναι μόνο που έχω μεθύσει
και μες στη ζάλη μου δεν ξέρω πια τι κάνω.
Δεν είναι μόνο που μου ’χεις λείψει
και κάθε βράδυ το φιλί σου ζητιανεύω.
Δεν είναι μόνο που νιώθω θλίψη
όταν μονάχη σ’ άδειους δρόμους αλητεύω.
Είναι που πρέπει κάθε μέρα να δικάζομαι
και με χαρές απατηλές να συμβιβάζομαι.
Είναι που πρέπει με το τίποτα να ζήσω,
χωρίς εσένα τη ζωή να συνηθίσω.
Δεν είναι μόνο που σαν νυχτώνει
το άγγιγμά σου και το χάδι σου ζητάω.
Δεν είναι μόνο που είμαι μόνη
και τη σκιά σου στα σκοτάδια κυνηγάω.
Δεν είναι μόνο που σε θυμάμαι
και δεν αντέχω να μη σ’ έχω στο πλευρό μου.
Δεν είναι μόνο που δεν κοιμάμαι
για να μη γίνει εφιάλτης τ’ όνειρό μου.
Είναι που πρέπει κάθε μέρα να δικάζομαι
και με χαρές απατηλές να συμβιβάζομαι.
Είναι που πρέπει με το τίποτα να ζήσω,
χωρίς εσένα τη ζωή να συνηθίσω.
|
Den ine móno pu échis afísi
to áromá su sto sentóni mas epáno.
Den ine móno pu écho methísi
ke mes sti záli mu den kséro pia ti káno.
Den ine móno pu mu ’chis lipsi
ke káthe vrádi to filí su zitianevo.
Den ine móno pu niótho thlípsi
ótan monáchi s’ ádius drómus alitevo.
Ine pu prépi káthe méra na dikázome
ke me charés apatilés na simvivázome.
Ine pu prépi me to típota na zíso,
chorís eséna ti zoí na sinithíso.
Den ine móno pu san nichtóni
to ángigmá su ke to chádi su zitáo.
Den ine móno pu ime móni
ke ti skiá su sta skotádia kinigáo.
Den ine móno pu se thimáme
ke den antécho na mi s’ écho sto plevró mu.
Den ine móno pu den kimáme
gia na mi gini efiáltis t’ óniró mu.
Ine pu prépi káthe méra na dikázome
ke me charés apatilés na simvivázome.
Ine pu prépi me to típota na zíso,
chorís eséna ti zoí na sinithíso.
|