Αν θα βουλιάζανε και βάρκες και καράβια
απ’ τα αεροπλάνα αν θα κόβαν τα φτερά
δε θα καθόμουν στην αγάπη σου την άδεια
θα `βρισκα τρόπο για να φύγω μακριά
Δεν είσαι τίποτα, δεν ήσουνα ποτέ
δεν είσαι τίποτα που πρέπει να θυμάμαι
αυτά που σου `δωσα δεν άξιζες κουτέ
και με ανάγκασες μονάχη να κοιμάμαι
Απ’ τα τρένα αν θα κλέβαν τα βαγόνια
και τα αυτοκίνητα αν δεν είχαν μηχανές
άλλη μια μέρα τα καλύτερα μου χρόνια
δε θα σου χάριζα κι ας σ’ έβλεπα να κλαις
Δεν είσαι τίποτα, δεν ήσουνα ποτέ
δεν είσαι τίποτα που πρέπει να θυμάμαι
αυτά που σου `δωσα δεν άξιζες κουτέ
και με ανάγκασες μονάχη να κοιμάμαι
|
An tha vuliázane ke várkes ke karávia
ap’ ta aeroplána an tha kóvan ta fterá
de tha kathómun stin agápi su tin ádia
tha `vriska trópo gia na fígo makriá
Den ise típota, den ísuna poté
den ise típota pu prépi na thimáme
aftá pu su `dosa den áksizes kuté
ke me anágkases monáchi na kimáme
Ap’ ta tréna an tha klévan ta vagónia
ke ta aftokínita an den ichan michanés
álli mia méra ta kalítera mu chrónia
de tha su cháriza ki as s’ évlepa na kles
Den ise típota, den ísuna poté
den ise típota pu prépi na thimáme
aftá pu su `dosa den áksizes kuté
ke me anágkases monáchi na kimáme
|