Σ’ ένα δρόμο στενό,
σ’ έναν γκρι ουρανό
ξαφνικά παγιδεύτηκα
Μπήκα εδώ δεσποινίς
κι από τότε κανείς
ούτε αυτός που παντρεύτηκα
Δυο ζευγάρια κλειδιά
και μετά τα παιδιά
μεγαλώσαν και φύγανε
Κι η δικιά σου η ζωή
να ρωτάει το πρωί,
τόσα χρόνια που πήγανε
Δεσποινίς Βαλεντάιν,
μοναξιά, κουζίνα κι ανία
κι η ζωή να περνάει
Σ’ ένα σπίτι αδειανό,
μ’ έναν άντρα ξένο
και πια χαμένο κάθε αληθινό
Γύρεψα κι εγώ μια θάλασσα,
πριν φανεί το δειλινό
Στις εννιά και μισή,
μια σταγόνα κρασί
για τη μέρα που βράδιασε
Και το μόνο κοινό
βραδινό φαγητό,
στην αγάπη που άδειασε
Σ’ αγαπάω μου λες,
μα κι οι λέξεις δειλές
την αλήθεια σκεπάζουνε
Και για λόγους τιμής
παριστάνουμε εμείς
πως ακόμα ταιριάζουμε
Με τον τοίχο μιλώ
κι ας μου βγουν σε καλό
όσα είπαν τα χείλη μου
Επιτέλους κι εγώ,
σ’ ένα χτες μακρινό
να κουνάω το μαντίλι μου
Και χαλάλι παιδιά,
που φοβάται η καρδιά,
το μυαλό κι η ρυτίδα μου
Κι η παλιά μου φωνή
να γελάει ζωντανή
και να λέει στην ελπίδα μου
Γύρεψα κι εγώ μια θάλασσα,
πριν φανεί το δειλινό
|
S’ éna drómo stenó,
s’ énan gkri uranó
ksafniká pagideftika
Bíka edó despinís
ki apó tóte kanis
ute aftós pu pantreftika
Dio zevgária klidiá
ke metá ta pediá
megalósan ke fígane
Ki i dikiá su i zoí
na rotái to pri,
tósa chrónia pu pígane
Despinís Oalentáin,
monaksiá, kuzína ki anía
ki i zoí na pernái
S’ éna spíti adianó,
m’ énan ántra kséno
ke pia chaméno káthe alithinó
Girepsa ki egó mia thálassa,
prin fani to dilinó
Stis enniá ke misí,
mia stagóna krasí
gia ti méra pu vrádiase
Ke to móno kinó
vradinó fagitó,
stin agápi pu ádiase
S’ agapáo mu les,
ma ki i léksis dilés
tin alíthia skepázune
Ke gia lógus timís
paristánume emis
pos akóma teriázume
Me ton ticho miló
ki as mu vgun se kaló
ósa ipan ta chili mu
Epitélus ki egó,
s’ éna chtes makrinó
na kunáo to mantíli mu
Ke chaláli pediá,
pu fováte i kardiá,
to mialó ki i ritída mu
Ki i paliá mu foní
na gelái zontaní
ke na léi stin elpída mu
Girepsa ki egó mia thálassa,
prin fani to dilinó
|