Μια χούφτα απόγευμα μου έδωσες και φεύγεις,
και το γιατί είναι φεγγάρι που αποφεύγεις,
έχεις την άλλη σου ζωή που εξουσιάζει
κάθε σου πέταγμα την ώρα που βραδιάζει.
Στη διπλή γραμμή του κόσμου σ’ αγκαλιάζω,
στη διπλή ζωή σου να `χω ουρανό,
μια στιγμή να ζω κι ύστερα να βραδιάζω,
μ’ ένα αύριο που κόβει κι απ’ τις δυο.
Μια αγκαλιά πρωί ξανά θα μου κρατήσεις,
μα το φιλί θα `ναι πληγή που δε θα κλείσεις,
θα `χεις την άλλη σου ζωή που σου ορίζει,
που να τελειώνει η ψυχή και που ν’ αρχίζει.
Στη διπλή γραμμή του κόσμου σ’ αγκαλιάζω,
στη διπλή ζωή σου να `χω ουρανό,
μια στιγμή να ζω κι ύστερα να βραδιάζω,
μ’ ένα αύριο που κόβει κι απ’ τις δυο.
|
Mia chufta apógevma mu édoses ke fevgis,
ke to giatí ine fengári pu apofevgis,
échis tin álli su zoí pu eksusiázi
káthe su pétagma tin óra pu vradiázi.
Sti diplí grammí tu kósmu s’ agkaliázo,
sti diplí zoí su na `cho uranó,
mia stigmí na zo ki ístera na vradiázo,
m’ éna avrio pu kóvi ki ap’ tis dio.
Mia agkaliá pri ksaná tha mu kratísis,
ma to filí tha `ne pligí pu de tha klisis,
tha `chis tin álli su zoí pu su orízi,
pu na telióni i psichí ke pu n’ archízi.
Sti diplí grammí tu kósmu s’ agkaliázo,
sti diplí zoí su na `cho uranó,
mia stigmí na zo ki ístera na vradiázo,
m’ éna avrio pu kóvi ki ap’ tis dio.
|