|
Σ’ αγάπησα καθώς δουλεύαμε
στον ίδιο πάγκο, δουλεύαμε,
μα πως να ζήσουμε φράγκο το φράγκο
στο μεροκάματο του πόνου,
κι εσύ μ’ αγαπάς, κι εσύ μ’ αγαπάς.
Δουλειά κι αγώνας είν’ η ζωή μας
χρόνο το χρόνο θα `ναι δική μας
γι’ αυτό να μ’ αγαπάς, γι’ αυτό να μ’ αγαπάς.
Σ’ αγάπησα καθώς τραγούδαγες
για τη δουλειά μας με ποιήματα,
χιλιάδες ποιήματα αχ! η δουλειά μας
στο μεροκάματο του πόνου,
κι εσύ μ’ αγαπάς, κι εσύ μ’ αγαπάς.
Δουλειά κι αγώνας είν’ η ζωή μας
χρόνο το χρόνο θα `ναι δική μας
γι’ αυτό να μ’ αγαπάς, γι’ αυτό να μ’ αγαπάς.
|
S’ agápisa kathós dulevame
ston ídio págko, dulevame,
ma pos na zísume frágko to frágko
sto merokámato tu pónu,
ki esí m’ agapás, ki esí m’ agapás.
Duliá ki agónas in’ i zoí mas
chróno to chróno tha `ne dikí mas
gi’ aftó na m’ agapás, gi’ aftó na m’ agapás.
S’ agápisa kathós tragudages
gia ti duliá mas me piímata,
chiliádes piímata ach! i duliá mas
sto merokámato tu pónu,
ki esí m’ agapás, ki esí m’ agapás.
Duliá ki agónas in’ i zoí mas
chróno to chróno tha `ne dikí mas
gi’ aftó na m’ agapás, gi’ aftó na m’ agapás.
|
