Που λες φορούσα δυο παλτά
το ‘να καλά τ’ άλλο ριχτά
τα δυο συγχρόνως.
Και περπατούσα στο βοριά
μονάχος, δίχως σιγουριά
γιατί έχει τίμημα βαρύ
του πόθου ο χρόνος
τα δυο συγχρόνως.
Όταν το χιόνι είναι πολύ
με δυο παλτά δεν είν’ τρελοί
όσοι γυρνάνε.
Μα σαν θα `ρθει καλοκαιριά
τα ρούχα ετούτα είναι βαριά
σου μοιάζει η τύχη ανηφοριά
κι άστα να πάνε
τα δυο συγχρόνως.
Που λες, θα πάρω ένα καρφί
κι έτσι ψαχτά με την αφή
θα το καρφώσω.
Μιας κι έτσι κάνουν οι σοφοί
που αναζητούν την κορυφή
τα δυο μου ανθρώπινα παλτά
να του φορτώσω
για να γλιτώσω.
|
Pu les forusa dio paltá
to ‘na kalá t’ állo richtá
ta dio sigchrónos.
Ke perpatusa sto voriá
monáchos, díchos siguriá
giatí échi tímima varí
tu póthu o chrónos
ta dio sigchrónos.
Όtan to chióni ine polí
me dio paltá den in’ treli
ósi girnáne.
Ma san tha `rthi kalokeriá
ta rucha etuta ine variá
su miázi i tíchi aniforiá
ki ásta na páne
ta dio sigchrónos.
Pu les, tha páro éna karfí
ki étsi psachtá me tin afí
tha to karfóso.
Mias ki étsi kánun i sofi
pu anazitun tin korifí
ta dio mu anthrópina paltá
na tu fortóso
gia na glitóso.
|