|
Έφυγα και πήγα πέρα απ’ τα βουνά
γιατί είχα όνειρα πολλά,
έφυγα κι άρχισα να κάνω απολογισμό
όπως τον άσωτο υιό κι έγραψα.
Τώρα ξεχνώ γιατί έχω βρει προορισμό
ένα κομμάτι ουρανό μέσα στα μάτια που κοιτώ.
Τώρα ξεχνώ αγάπες που ‘γιναν σκουριές
τους φίλους που ήταν μαχαιριές
και στα όνειρά μου περπατώ.
Έφυγα, έφυγα…
Ζύγισα αν είν’ η πίκρα πιο βαριά
μα είχα τραγούδια στην καρδιά, νίκησα.
Νίκησα όσα πληγώνουν την ζωή
είμαστε εγώ κι εσύ μαζί, νίκησα.
|
Έfiga ke píga péra ap’ ta vuná
giatí icha ónira pollá,
éfiga ki árchisa na káno apologismó
ópos ton ásoto iió ki égrapsa.
Tóra ksechnó giatí écho vri proorismó
éna kommáti uranó mésa sta mátia pu kitó.
Tóra ksechnó agápes pu ‘ginan skuriés
tus fílus pu ítan macheriés
ke sta ónirá mu perpató.
Έfiga, éfiga…
Zígisa an in’ i píkra pio variá
ma icha tragudia stin kardiá, níkisa.
Níkisa ósa pligónun tin zoí
imaste egó ki esí mazí, níkisa.
|
