|
Δεν έχω λόγο την ασχήμια να κοιτάω
όταν τον ήλιο στην καρδιά μου κουβαλάω,
έχει ο καιρός γυρίσματα
και μέσα απ’ τα προβλήματα
θα ξαναβρώ τα βήματα πως να σταθώ,
είναι στιγμή μου κι άκρη μου
το γέλιο και το δάκρυ μου
είναι δικιά μου ιστορία, είμαι εγώ.
Εγώ είμαι τα παράλογα και τα λογικά,
εγώ διαλέγω σχέδια, κόσμο, υλικά,
εγώ το χτίζω τ’ όνειρο, μάτια μου γλυκά,
εγώ που ζω στα ψεύτικα, κλαίω αληθινά.
Δεν έχω λόγο το παράλογο να κρίνω,
έχω ευθύνη σ’ ό,τι πιάνω, σ’ ό,τι αφήνω,
όρισα τη διάσταση
κι αν παίζω στην παράσταση
δε φταίει καμιά κατάσταση, πως να στο πω,
είναι στιγμή μου κι άκρη μου
το γέλιο και το δάκρυ μου
είναι δικιά μου ιστορία, είμαι εγώ.
Εγώ είμαι τα παράλογα και τα λογικά,
εγώ διαλέγω σχέδια, κόσμο, υλικά,
εγώ το χτίζω τ’ όνειρο, μάτια μου γλυκά,
εγώ που ζω στα ψεύτικα, κλαίω αληθινά.
|
Den écho lógo tin aschímia na kitáo
ótan ton ílio stin kardiá mu kuvaláo,
échi o kerós girísmata
ke mésa ap’ ta provlímata
tha ksanavró ta vímata pos na stathó,
ine stigmí mu ki ákri mu
to gélio ke to dákri mu
ine dikiá mu istoría, ime egó.
Egó ime ta paráloga ke ta logiká,
egó dialégo schédia, kósmo, iliká,
egó to chtízo t’ óniro, mátia mu gliká,
egó pu zo sta pseftika, kleo alithiná.
Den écho lógo to parálogo na kríno,
écho efthíni s’ ó,ti piáno, s’ ó,ti afíno,
órisa ti diástasi
ki an pezo stin parástasi
de ftei kamiá katástasi, pos na sto po,
ine stigmí mu ki ákri mu
to gélio ke to dákri mu
ine dikiá mu istoría, ime egó.
Egó ime ta paráloga ke ta logiká,
egó dialégo schédia, kósmo, iliká,
egó to chtízo t’ óniro, mátia mu gliká,
egó pu zo sta pseftika, kleo alithiná.
|
