Εγώ στον ήλιο ορκίστηκα ποτέ μην τραγουδήσω,
μ’ απόψε για τους φίλους μου, για τους αγαπημένους,
θα πω τραγούδι θλιβερό και παραπονεμένο,
θα κάνω τα βουνά να κλαίν’ , τους κάμπους να δακρύζουν,
θα κάνω τη μανούλα μου να βγει στο παραθύρι,
ποιος είναι αυτός που σαν το γιο μου τραγουδεί,
είχα καιρό δεν τ’ άκουσα, εδώ δώδεκα χρόνους,
ο γιος μου είναι στην ξενιτιά.
|
Egó ston ílio orkístika poté min tragudíso,
m’ apópse gia tus fílus mu, gia tus agapiménus,
tha po tragudi thliveró ke paraponeméno,
tha káno ta vuná na klen’ , tus kábus na dakrízun,
tha káno ti manula mu na vgi sto parathíri,
pios ine aftós pu san to gio mu tragudi,
icha keró den t’ ákusa, edó dódeka chrónus,
o gios mu ine stin ksenitiá.
|