Είναι που άφησες επάνω μου να στάξει
Μικρή φωτιά απ’ τη μεγάλη που σου ζήτησα
Είναι που μέσα σ΄ένα σπίρτο, έτοιμο ν’ ανάψει
Σα να ‘ταν σπίτι, μπήκα και κατοίκησα
Είναι που μοιάζεις με μαχαίρι
Πάνω στην πόρτα καρφωμένο
Την ώρα που σε περιμένω.
Είναι που τόσο επιμένω
Και κάπου -κάπου σε κουράζω
Είναι που πάλι σε φωνάζω
Είναι που στέκεσαι ξανά απέναντί μου
Άνθρωπος ξένος, που ποτέ του δε μου μίλησε
Είναι που δεν κρατά η ζωή, όσο κρατά η ψυχή μου
Κλεισμένη σ’ ένα στόμα που δε φίλησε
Είναι που μοιάζεις με μαχαίρι
Πάνω στην πόρτα καρφωμένο
Την ώρα που σε περιμένω.
Είναι που τόσο επιμένω
Και κάπου -κάπου σε κουράζω
Είναι που πάλι σε φωνάζω
|
Ine pu áfises epáno mu na stáksi
Mikrí fotiá ap’ ti megáli pu su zítisa
Ine pu mésa s΄éna spírto, étimo n’ anápsi
Sa na ‘tan spíti, bíka ke katikisa
Ine pu miázis me macheri
Páno stin pórta karfoméno
Tin óra pu se periméno.
Ine pu tóso epiméno
Ke kápu -kápu se kurázo
Ine pu páli se fonázo
Ine pu stékese ksaná apénantí mu
Άnthropos ksénos, pu poté tu de mu mílise
Ine pu den kratá i zoí, óso kratá i psichí mu
Klisméni s’ éna stóma pu de fílise
Ine pu miázis me macheri
Páno stin pórta karfoméno
Tin óra pu se periméno.
Ine pu tóso epiméno
Ke kápu -kápu se kurázo
Ine pu páli se fonázo
|