Αμέτρητα τα πέλαγα που έχω ταξιδέψει
βουνά ήταν τα κύματα και κόντρα ο καιρός
μα στη δική σου θάλασσα ποιος άνθρωπος ν’ αντέξει
σε μια στιγμή πώς έγινε ο έρωτας αυτός
Είσαι το λάθος μου που τόσο έχω αγαπήσει
ωκεανός εσύ βυθός που μ’ έχει φυλακίσει
και μια καρδιά πεθαίνει μόνη της τα βράδια
ωκεανός εσύ και οι αγάπες μου ναυάγια
Αμέτρητα τα πέλαγα που έχω ταξιδέψει
κι ο έρωτας αρχάγγελος στεριά προσωρινή
περίμενα το βλέμμα σου εδώ να επιστρέψει
στο τέλος το κατάλαβα δεν ήσουνα εκεί
Είσαι το λάθος μου που τόσο έχω αγαπήσει
ωκεανός εσύ βυθός που μ’ έχει φυλακίσει
και μια καρδιά πεθαίνει μόνη της τα βράδια
ωκεανός εσύ και οι αγάπες μου ναυάγια
|
Amétrita ta pélaga pu écho taksidépsi
vuná ítan ta kímata ke kóntra o kerós
ma sti dikí su thálassa pios ánthropos n’ antéksi
se mia stigmí pós égine o érotas aftós
Ise to láthos mu pu tóso écho agapísi
okeanós esí vithós pu m’ échi filakísi
ke mia kardiá petheni móni tis ta vrádia
okeanós esí ke i agápes mu nafágia
Amétrita ta pélaga pu écho taksidépsi
ki o érotas archángelos steriá prosoriní
perímena to vlémma su edó na epistrépsi
sto télos to katálava den ísuna eki
Ise to láthos mu pu tóso écho agapísi
okeanós esí vithós pu m’ échi filakísi
ke mia kardiá petheni móni tis ta vrádia
okeanós esí ke i agápes mu nafágia
|