|
Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
που ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;
και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;
Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσαν,
κι ουδ’ όλπιζα, ουδ’ ανίμενα τ’ αφτιά μου σ’ ό,τι ακούσαν.
Και πώς μπορώ να σ’ αρνηθώ; Kι α’ θέλω, δε μ’ αφήνει
τούτ’ η καρδιά που εσύ `βαλες σ’ τσ’ αγάπης το καμίνι.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ’ άνθη,
μέσα τση πλιό να ριζωθούν, που το κλειδίν εχάθη;
Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέω τώρα,
και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα.
Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ’ είδα ποτέ μου,
μα ένα κερίν αφτούμενον εκράτουν, κι ήσβησέ μου.
Όπου κι αν πάω, κι αν βρεθώ, και ότι καιρόν κι αν ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μηδένα ν’ αντρανίσω.
Ζωγραφιστή σ’ όλον το νουν έχω τη στόρησή σου,
και δεν μπορώ άλλη να δω παρά την εδική σου.
Eγώ, δε σ’ εζωγράφισα, ήβγαλα απ’ την καρδιά μου
αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η ζωγραφιά μου.
Και βγάνει από το δακτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναμούς του Pώκριτου το δίνει.
Λέγει του “Nα, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου ταίρι.”
Kάλλιά `χω εσέ με θάνατον, παρ’ άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου.
Eγώ `μαι νιά και κοπελιά, και πάλι δε φοβούμαι,
και για θανάτους εκατό τον πόθο δεν αρνούμαι.
|
Ήkuses Aretusa mu ta thliverá mantáta,
pu o kíris su m’ eksórise s’ tsi ksenitiás ti stráta;
ke pós na s’ apochoristó, ke pós na su makríno,
ke pós na zíso díchos su sto ksorismón ekino;
Ta lógia su, Potókrite, farmákin evastusan,
ki ud’ ólpiza, ud’ anímena t’ aftiá mu s’ ó,ti akusan.
Ke pós boró na s’ arnithó; Ki a’ thélo, de m’ afíni
tut’ i kardiá pu esí `vales s’ ts’ agápis to kamíni.
Ke pós bori állo dentrón, álli vlasti ki áll’ ánthi,
mésa tsi plió na rizothun, pu to klidín echáthi;
Parakaló, thimu kalá, ó,ti su léo tóra,
ke grígora misevgo su, makreno apó ti chóra.
Ki as tákso o kakorízikos, pos de s’ ida poté mu,
ma éna kerín aftumenon ekrátun, ki ísvisé mu.
Όpu ki an páo, ki an vrethó, ke óti kerón ki an zíso,
tásso su álli na mi do, midéna n’ antraníso.
Zografistí s’ ólon to nun écho ti stórisí su,
ke den boró álli na do pará tin edikí su.
Egó, de s’ ezográfisa, ívgala ap’ tin kardiá mu
ema, ke me to ema mu egini i zografiá mu.
Ke vgáni apó to daktíli tis ómorfo daktilídi,
me dákria ki anastenamus tu Pókritu to díni.
Légi tu “Na, ke vále to is to deksó su chéri,
simádi pos, óste na zo, ise dikó mu teri.”
Kálliá `cho esé me thánaton, par’ álli me zoí mu,
gia séna egenníthike ston kósmon to kormí mu.
Egó `me niá ke kopeliá, ke páli de fovume,
ke gia thanátus ekató ton pótho den arnume.
|
